Hobbit: Bitwa Pięciu Armii – minirecenzja + VLOG

Filmy takie jak Hobbit nie potrzebują recenzji. Nie dlatego, że są doskonałe, prawda jest zgoła inna. Jeśli ktoś oglądał już dwie pierwsze części, to z całą pewnością zobaczy i wielki finał. A jeśli ktoś nie oglądał nic dziejącego się w Śródziemiu – nie zacznie od „trójki”  bo przecież nie ma to sensu. Tak więc recenzje tego typu filmów mogą pomóc jedynie jak w przypadku najnowszych Igrzysk Śmierci, gdzie aktualną „Part 1” trzeba odpuścić i przeczekać, aby obejrzeć dwie finałowe naraz. No ale tam film został podzielony na „części”, a tu mamy „udawaną” trylogię.

„Trójka” prezentuje się najlepiej ze wszystkich „Hobbitów”. Mamy tutaj najwięcej akcji, mało dialogów, a jeśli już się pojawiają to nawet trzymają jakikolwiek poziom. Próżno szukać tu epickiej pogadanki Smauga z Bilbo – ale też coś się trafi. Tak więc nie jest źle.

Smok opuścił swoją górę, a że jest w niej masa ukrytego złota, to wiele osób wyrusza, aby je przejąć. Na tym skupia się właściwie całość fabuły „Bitwy Pięciu Armii” i od razu wiadomo co się będzie działo.

Efekty specjalne prezentują się bardzo okazale, zdecydowanie lepiej niż w poprzednich częściach. Prawdopodobnie to zasługa wydłużonej postprodukcji, ponieważ „Trylogia” została nagrana na jeden raz, a ta część miała najwięcej czasu do premiery i doszlifowania szczegółów. Miejscami jest to dobre, ponieważ dostajemy prawdziwie piękną podróż do nieistniejących krain – i to nawet pomimo tego, że brak tu słynnych Nowo Zelandzkich widoków. Zdarza się niestety kilka momentów, które przynajmniej w IMAX wyglądają nie jak film, a jak demo technologiczne Playstation 4 – ja wiem, że efektów jest tam cała masa, ale momentami wygląda to jak zbyt sterylna animacja.

Peter Jackson prawdopodobnie palił też na planie jakieś śmieszne papierosy, ponieważ jest tu kilka momentów z cyklu WTF (mówimy o nich w filmie pod tekstem). Generalnie są to momenty pasujące jak pięść do nosa, przeczące grawitacji czy fundamentalnej logice. Na Twitterze przeczytałem zarzut, że nie ma co szukać logiki w tego typu produkcji, ale ja jednak uważam, że typ produkcji nie ma znaczenia, po prostu jak ktoś nie ma skrzydeł to nie lata i tyle. Oprócz bolączek „to nie ma sensu” problem mieliśmy z designem niektórych potworów, jakby żywcem wyjętych z Harrego Pottera a nie poważnego fantasy. Trolle są wręcz „śmieszne” co sprawia, że patrzy się na nie z politowaniem.  I Legolas, tak. Jeśli pamiętacie jak skakał po głowach krasnoludów podczas ucieczki rzeką, to tutaj zachowuje się jeszcze zwinniej – delikatnie mówiąc.

Muzyka to oczywiście uczta dla uszu, jak zwykle zresztą. Dźwięku dobrego kina nic nie przebije i słucha się tego z niekłamaną przyjemnością.

Gra aktorska jest przytłoczona nieustanną akcją, przez co żadna postać nie góruje nad inną. Nie jest jednak źle, to co powinno zostać sensownie zagrane, jest tak zagrane i tyle. W końcu to film o niziołkach czy Elfach – mogłyby się nawet tak zachowywać, gdyby oczywiście istniały.

W kinach zobaczymy dubbing i wersję angielską – każdą w 2D i 3D, do wyboru. Jest też specjalna wersja IMAX 3D zdaje się, że tylko po angielsku, oczywiście z napisami. My oglądaliśmy trójwymiar i było bardzo znośnie, oczy nie bolały, kilka razy dzieje się coś ciekawszego i „bliżej nas”, a obraz wcale nie jest dużo ciemniejszy niż normalnie. Właściwie bardzo polecałbym właśnie pełne 3D

Hobbit: Bitwa Pięciu Armii to najlepsza część sagi, godne zakończenie trylogii. Bzdura miesza się tu z opadem szczęki za niezwykłą dbałość o szczegóły, ale dla zaciekłego fana – jest to do zniesienia.

Wybaczcie, że trochę trzęsie. Nie opanowałem jeszcze wysięgnika, a nóżek do statywu zapomniałem zabrać. Vlog: