Kiedy kota nie ma… – recenzja

Teatr Capitol lubię i cenię od bardzo dawna. To nieliczna przystań na warszawskiej mapie teatralnej, o której wiem jedno: czeka mnie tam dobra i radosna zabawa. Tak było również i tym razem, o czym postanowiłem opowiedzieć w tej recenzji. Natomiast sam tekst musicie potraktować z lekkim przymrużeniem oka, połowicznie. Dlaczego? Ponieważ wyjątkowo i jak chyba jeszcze nigdy, każda postać odgrywana jest przez dwóch aktorów, a przeglądając rozmaite materiały prasowe stwierdzam, że liczba ich konfiguracji jest wręcz przytłaczająca. Chociaż ja wybierając termin spektaklu miałem szczęście trafić praktycznie na „drużynę moich marzeń”  – no przynajmniej w 99% – tak nie wiem jak jest z innymi układami. Aczkolwiek sądzę, że równie wspaniale!

Kiedy kota nie ma… to bardzo niegrzeczna małżeńska komedia, opowiadająca o zwadach, zdradach i podchodach, które dziać się mogą w każdym domu, tuż za ścianą. Poznajemy więc dwie siostry, jedną wiecznie rozochoconą, za to z oziębłym mężem niedojdą, drugą oziębłą, za to z przystojnym i wiecznie chętnym do igraszek mężem biznesmenem. Gdy jedna z nich czuje się zdradzona, wprowadza się do drugiej. Ponieważ w tle jest też wyjazd na „drugą podróż poślubną” wszystko zaczyna się komplikować.

Sztuka napisana jest świetnie, dialogi są szybkie, riposty odpowiednio dwuznaczne. Postacie wprowadzają nas w meandry akcji w dobrym tempie, ich motywacje są sensowne i barwne. Problemy przed którymi stają, nie wydają się ani trochę wydumane, nawet mimo tego iż sztuka dzieje się w Anglii, czujemy je bardzo blisko, ponieważ zostają aktualne nie tylko w ramach czasowych, ale i geograficznych. To jedna z tych komedii, na które warto wybrać się w każdym wieku i to wiele razy – starsi odkryją w postaciach siebie, młodsi swoich rodziców. Zabawa na całego!

Źródło: http://www.clubcapitol.pl/

Źródło: http://www.clubcapitol.pl/

Wielorazowość „Kota” o której mówię i do której zachęcam, polega też na niesamowitej obsadzie, chyba najlepszej jaką dotąd miałem okazję gdziekolwiek oglądać.

Problemem jest tylko to, że tak liczna obsada gra na zmianę jedynie 6 postaci i aby trafić na przedstawienie w naszym ulubionym składzie, trzeba się naprawdę logistycznie wygimnastykować. W rolach głównych występują: Katarzyna Skrzynecka/Viola Arlak, Anna Gornostaj/Maja Berełkowska, Jacek Lenartowicz/Piotr Cyrwus, Wojciech Wysocki/Piotr Zelt, Zofia Zborowska/Aleksandra Grzelak, Marta Wierzbicka/Aneta Zając – to w większości znane nazwiska, a już na pewno bardzo znane twarze, które dwoją się i troją, aby zadowolić nawet najbardziej wymagającego widza. Ja miałem okazje trafić na niesamowitą Violę Arlak oraz genialnego Piotra Cyrwusa – których małżeńska przepychanka jest jednym z jaśniejszych punktów tego niesamowitego show. Niektórzy rodzą się do pewnych ról i oni udowadniają to na każdym kroku. Wcześniej powiedziałem, że obsada zadowoliła mnie w 99%, nie w 100, ponieważ strasznie chciałem zobaczyć Anetę Zając, a trafiłem na Martę Wierzbicką, której rola niespecjalnie przypadła mi do gustu, ponieważ, chociaż była dość ważna fabularnie, odczułem kreowanie i odgrywanie jej jako mocno na odwal się. Natomiast o innych aktorach można powiedzieć tylko jedno: dobra robota.

Miałem więc szczęście trafić praktycznie na obsadę marzeń, ale sądzę, że inne konfiguracje są równie dobre, najlepiej upewnić się w kasie teatru kto i kiedy będzie grał, aby jak najlepiej dobrać aktorów pod swój gust i długoletnie „telewizyjne” sympatie. Natomiast praktycznie nalegam na wybranie wersji, w której zobaczymy Violę Arlak, ponieważ ta „żona wójta” z pewnego serialu polskiej telewizji nie odgrywa tu „tylko” scenariusza, ona się bawi na scenie, żyje, oddycha widownią, jest swoją postacią. – nawet w momencie gdy komuś dzwonił telefon potrafiła zareagować i zakpić z widza, jednocześnie nie wychodząc z roli. Wielkie brawa i bukiet kwiatów!

Dekoracje to całkiem udane oddanie małego domku gdzieś na angielskich przedmieściach, motywy kwiatowe, wygodne kanapy, schody na piętro. Wszystko bardzo naturalne, a jednocześnie przejaskrawione do granic możliwości – przez co nie tylko każdy element cieszy oko, ale i niesamowicie bawi się konwencją czyniąc pewne angielskie przywary, przywarami również polskimi. Jeśli od teatru oczekujecie nie tylko opowieści, ale także jej wizualizacji – jak najbardziej zostaniecie połechtani i pozytywnie zaskoczeni.

Źródło: http://www.clubcapitol.pl/

Źródło: http://www.clubcapitol.pl/

Źródło: http://www.clubcapitol.pl/

Dźwięk to bardzo ważna kwestia, zwykle dzieli się na dwie sprawy. Pierwszą i najważniejszą jest to, w jaki sposób dialogi rozchodzą się po sali. Z tym nie ma w „Kocie” najmniejszego problemu, ponieważ nawet szepty są doskonale słyszane tak z pierwszych, jak i dalszych rzędów. Miałem okazję siedzieć w szóstym i perfekcyjnie słyszałem wszystko tak jak trzeba. Jeśli chodzi o nagłośnienie, czyli np. muzykę lub jakieś drobne dźwięki, to również nie można powiedzieć nic złego, a nawet należy się duża i szczera pochwała. Ale to takiej jakości przyzwyczaił nas Capitol.

Świetna gra aktorska, bajeczne dekoracje i fabuła, która prowadzi nas przez małżeńskie potyczki, zdrady i irytujące przyzwyczajenia. Jest pikantnie, ostro i pieprznie. Jednym słowem: biegiem do Capitolu! Ale tak naprawdę biegiem, bo dawno nie widziałem tak obleganej sztuki, na którą ciężko dostać bilety. Ale dla chcącego nic trudnego!

Pełny repertuar znajdziecie tutaj.

Czas trwania: 160 min. z przerwą
Bilety: 85 zł, 99 zł, 130 zł (Loża VIP*)

* W cenie biletu do Loży VIP capitalny drink!

reżyseria ANDRZEJ ROZHIN
scenografia i kostiumy JOANNA PIELAT – RUSINKIEWICZ
przekład KLAUDYNA ROZHIN
opracowanie muzyczne AGNIESZKA PUTKIEWICZ