PolandJa – recenzja

Wydawać by się mogło, że żyjemy w XXI wieku i widzieliśmy już wszystko. Że nikt już niczym nas nie zaskoczy, że przynajmniej w małym procencie możemy się spodziewać tego co nas czeka. I nagle pojawia się w kinach PolandJa. Produkcja, która według opisu dystrybutora „to pełna humoru opowieść o tym, jak (nie) radzimy sobie z rzeczywistością, która nas otacza. Akcja filmu rozgrywa się w ciągu 24 godzin, podczas których bohaterowie przeżywają pasmo zabawnych perypetii, radykalnie zmieniających ich życie. Jest ostro, zabawnie i wzruszająco. „.  Z tym wstępem to oczywiście żartowałem, już po trailerze czy nawet plakacie można się domyślić co nas czeka – PolandJa to gówno.

Fabuła? W kilku słowach (i według napisów początkowych) to cztery napisane przez różnych ludzi nowele, które się oczywiście przenikają, a główną stałą jest… lokal z najlepszym kebabem w mieście. Jakkolwiek liczyć wspomniane „segmenty” to w moim odczuciu jest ich dużo więcej, przynajmniej dziesięć. O czym opowiadają? O kolesiu, który znalazł pytona. O dilerze narkotyków. O facecie, który nie ma czasu dla dziecka. O nacjonalistce…. i tak blablabla do znudzenia. Największą wadą PolandJa jest właśnie scenariusz – na dobrą sprawę tylko jedna z opowieści ma jakikolwiek finał, inne się po prostu urywają w połowie, mają jakieś chore pretensje do świata albo w ogóle nie mają sensu. Wspólny mianownik w postaci restauracji z kebabem to tylko teoretyczne spoiwo, ponieważ postacie się w nim nie spotykają, po prostu jedzą w nim na przestrzeni dnia. Aczkolwiek widok statecznego profesora wsuwającego „baraninę na cienkim” jest naciągnięty jak gacie w kroku – czyli do granic przyzwoitości. Zresztą scena ze wspomnianym profesorem to nieudolne dzwonienie… po kurwy, więc gratuluję pomysłowości. Tak więc jeśli jesteście chociaż trochę dociekliwi seans pozostawi w Was pustkę, gdyż w żaden sposób nie scala wątków i nie serwuje puent. W dodatku to co dostajemy przekracza wszelkie granice może nie żenady, ale na pewno nudy.

Hasło widoczne na plakacie: „komedia na czasie i z pazurem” ma jednego niezaprzeczalnego plusa – przynajmniej nie z Cezarym. Wiecie jak wygląda komedia romantyczna? Wiecie. A jak wygląda zwykła, taka przykładowo jak „Pokaż kotku, co masz w środku” lub „Chłopaki nie płaczą”? No, więc nawet jeśli w takiej komedii poziom jest niski, to przynajmniej czasami parskniecie ot z udanego żartu czy pierdołowatości bohaterów. PolandJa nie ma w sobie jeśli o to chodzi kompletnie nic pozytywnego – postaci są smutne, nie wiadomo o co im chodzi, żartów nie ma żadnych czy to tekstowych czy sytuacyjnych. Wszyscy tutaj mają jakieś poryte problemy i absolutny brak poczucia humoru. Lepiej niż w kinie bawilibyście się na spotkaniu AA albo informując rodzinę przy niedzielnym obiedzie, że macie HIV i napluliście do jednej ze szklanek. W ten sposób przynajmniej można się jakoś pośmiać, pobawić, zbliżyć do siebie. A tak większość ludzi na sali kinowej przysypiało, ja co jakiś czas bawiłem się komórką – to mówi samo za siebie, bo zwykle telefon gaszę i po prostu oglądam film.

Aktorzy to naprawdę zastanawiająca mieszanka, ale od razu po oczach (i roli) widać kto ma kredyt we Frankach. W PolandJa pojawiają się więc: Izabela Kuna, Grzegorz Małecki, Jakub Gierszał, Paweł Domagała, Marek Bukowski, Roma Gąsiorowska, Michał Żurawski, Szymon Bobrowski, Janusz Chabior, Jerzy Radziwiłowicz, Ewa Błaszczyk czy Borys Szyc. Nie powiem z dobroci serca, jak bardzo marnuje się talent Gierszała, albo Domagały, bo nie lubię być wredny. Nie wspomnę też, że Roma Gąsiorowska dała z siebie zrobić dziwoląga kompletnie bez powodu. Każde wspomniane nazwisko bezsprzecznie przedstawia sobą pewien poziom – to pewne – więc nie wiem, nie czytali tekstu? A może mają na poczcie głosowej ustawione powitanie „Tu X, biorę wszystko, wyślij smsa kiedy zaczynają się zdjęcia”? Z plusów, chociaż nie sądziłem, że znów to powiem… Borys Szyc ma dobrą scenę i nieźle ją zagrał. To już drugi raz, gdy go chwalę. Na pochwałę zasługuje również „prawie główny”, a nie wspomniany nigdzie Hakan Demir. Ten młody Turek ma wielki talent, a jego postać wypadła bardzo naturalnie.

Warszawa, ach Warszawa! Jest ohydnie i brzydko. Większość scen rozgrywa się pod Mostem Poniatowskiego albo w jego okolicach. Jest brudno, ciemno, nieatrakcyjnie. Całość nędzy dopełnia muzyka, naliczyłem chyba… 2 utwory. Pierwszy sprawił, że miałem ochotę oderwać sobie uszy, a ostatni był… zaskakująco przyjemny. Taki smaczek, wisienka na kupie.

Technicznie jest nawet dobrze, zwykły poziom operatorski – jest ostro, nie trzęsie, nie dostaniecie zawrotów głowy. Nie zmienia to jednak faktu, że PolandJa to gniot w najczystszym tego słowa znaczeniu. W tym momencie mam ochotę podwyższyć ocenę „Ostrej Randce 3D” z Pawłem Wilczakiem – a to dla mnie wiele. Nie zrozumcie mnie źle, recenzowana produkcja nie ma poziomu Kac Wawy, ponieważ zdjęcia, logika kadrów czy poziom aktorski jest w porządku, ale to po prostu szare i okropne nudy, reklamowane na Bóg wie jak śmieszną komedię, oczywiście w gwiazdorskiej obsadzie. A tu gówno, dramat w typie 11 minut – tylko gorszy, bo tutaj wszystko wyszło płytko, źle i przypadkowo. Nie warto wydawać na to pieniędzy, uśniecie z nudów, a w fotelu dostaniecie hemoroidów. Lepiej o ironio… idźcie na jakiś kebab.

—
Cenisz moją pracę? Dorzuć cegiełkę! Jestem na Patronite! https://patronite.pl/niekulturalny