Wojenne dziewczyny – recenzja serialu TVP

Żołnierze Wyklęci – z pewnością słyszeliście te słowa nie raz, nie dwa, zwłaszcza w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Padają one w kontekście bardzo różnym – raz jako wyraz podziwu nad prawdziwymi bohaterami drugiej wojny światowej, a kilka chwil później jako coś negatywnego, przedstawionego w złym świetle, zwykle, gdy nieświadomy historycznie „patriota” rzuci nie do końca transparentnym nazwiskiem osoby uznawanej raczej za przestępcę niż niezłomnego wojaka. Moda na II Wojnę Światową nadal jednak trwa i trwać będzie. W myśl oczekiwaniom na więcej i więcej, kolejny raz wyszło TVP, które zachęcone międzynarodowym sukcesem Czasu Honoru postanowiło wypuścić produkcję zgoła podobną, ale opowiadającą o kobietach, oczywiście niezłomnych i odważnych, a nie tylko wspierających swoich mężczyzn z konspiracyjnej kuchni.

Wojenne dziewczyny to niestety produkcja kropka w kropkę identyczna jak dziesiątki innych, nieśmiało próbujących zainteresować widza wspomnianą tematyką, w dodatku potykająca się już na etapie… tytułu. W moim odczuciu jest on po prostu brzydki, głupi i trudny do zapamiętania. Gdzieś tam kilkakrotnie słyszałem, że pierwotnie projekt nosił nazwę Morowe Panny (zupełnie jak świetna płyta zrzeszająca najciekawsze polskie artystki, zresztą również o tematyce II Wojny Światowej), ale coś wyraźnie nie zaskoczyło, ktoś coś zmienił (prawdopodobnie, aby politycznie odciąć się od lewicowej grupy artystów czy żołnierzy) i dostaliśmy to co dostaliśmy.

Produkcja TVP nosi oczywiście dobitne znamiona „dobrej zmiany” czyli tandetnego patriotyzmu i celowania w widza po prostu głupiego. Jednym z przykładów otępiania społeczeństwa niech będzie lektor, który czyta niemieckie dialogi. W każdej normalnej produkcji dostalibyśmy napisy, nawet kultowe Ranczo, gdy operowało językiem angielskim nie zmuszało widza do słuchania skrzypiącego głosu podstarzałego lektora, który  zresztą nijak pasując do produkcji przywraca jedynie wspomnienia złotych czasów kaset VHS z mało ambitnymi produkcjami erotycznymi. Niemożliwie głupi, wręcz naiwny jest również scenariusz – dwa pierwsze odcinki to co prawda standardowe „zapoznawanie się” bohaterek, ale podane kompletnie nieprawdziwie – te są zbyt eleganckie (mężczyźni też), zbyt nieświadome tego co się wokół nich dzieje. Z ich aktorstwem teoretycznie jest wszystko w porządku, tak samo jak z niektórymi drugoplanowymi bohaterami (tymi bardziej znanymi), natomiast jeśli chodzi o chłopaczków-hitlerowców poziom z jakim zapełniają sobą ekran przypomina losowe mockumentary na miarę Trudnych Spraw, tyle że o nazistach. Brakuje jedynie podpisu w stylu „Hans 17 lat, chciał obrobić sejf, ale nie umiał”. Zresztą w internecie nie ustaje fala krytyki pod adresem jednej ze scen pierwszego odcinka, w której to scenie główne bohaterki bez specjalnego zażenowania obezwładniają niemieckiego oprawce – na dworcu, w biały dzień, sznurem od spłuczki. Krzyk podniesiony został nie tylko za szalenie amatorskie wykonanie wspomnianej sceny, ale również jej odrealnienie – kradzież pistoletu, kompletna bezbronność niemieckiego żołnierza czy wreszcie fakt, że na dworcu był zupełnie sam. W Czasie Honoru takie rzeczy nie przechodziły, w prawdziwym życiu z pewnością także byłby z takim czymś problem. Teoretycznie z odcinka na odcinek powinno być lepiej,  nie jest – niektórych dialogów po prostu nie rozumiem – ani o kim dziewczyny mówią, ani co ich wszystkich łączy. Strasznie zmarnowany potencjał. Szkoda.

Krytykowane są również stroje (o tym już wspomniałem) oraz efekty specjalne. Jeśli chodzi o te pierwsze to faktycznie jest elegancko, być może za elegancko, ale przecież nie było to zabronione. Męskie koszule są śnieżnobiałe, a sukienki kobiet zbyt kolorowe – no, ale co zrobić, widocznie mamy do czynienia z lepszą, mniej dotkniętą wojną grupą społeczną. Zresztą zakładając, że wojna dopiero się zaczęła, to i materiały były i pieniądze jeszcze jakieś – więc o ile kluje to w oczy, o tyle nie skupiałbym się jakoś bardzo na tym aspekcie – może się jeszcze pobrudzą. Jeśli natomiast chodzi o efekty to wybuchy oczywiście dają radę, a niczego więcej na ten moment jeszcze nie było – a scenografia, rany czy inne postrzały to w dzisiejszych czasach prosty do stworzenia element, tak prosty, że zbrodnią byłoby go analizować, skoro spełnia swoją rolę. Tak więc narzekania w tym miejscu są chyba trochę zbyt ogólne, bo jest w miarę okej.

Oczywiście co musi zostać głośno zaakcentowane – wszystkie dobre elementy blakną w wyniku beznadziejnej reżyserii i drętwych dialogów. Produkcja wydaje się być napisana na kolanie i wypuszczona, bo komuś za szybko nacisnął się enter – w tym momencie zresztą, nawet strona w serwisie Filmweb jest… pusta. Brak chociażby plakatu, obsady, czegokolwiek. Na szczęście program TV się wyświetla, to możecie przeczytać gdzie i kiedy traficie na powtórkę – jeśli jesteście zainteresowani seansem.  Jak serial ma się bronić, skoro nawet jego otoczka jest zaniedbana? Mam takie wrażenie, że Wojenne Dziewczyny to zamówienie naszego rządu, poprawione przez zespół cenzorski i jakichś krewnych i znajomych, albo innych pociotków prominentnych polityków – ale oczywiście mogę się mylić.

Szybko i dla nikogo, dodatkowo ze źle zainwestowanym budżetem – tak został zrealizowany wiosenny „hit” Telewizji Polskiej, a oceniam to już po dwóch odcinkach. Wiecie, w końcu to półtorej godziny oglądania, myślę, że to już całkiem dobry obraz niniejszej sytuacji i zapatrywań na przyszłość. Wszak wszystko co produkcje historyczne mogłyby powiedzieć, powiedział w siedmiu sezonach Czas Honoru. TVP robicie to źle, już lepiej puśćcie chociażby Miasto 44 – przynajmniej jest ciekawsze graficznie. Wasze „dziewczyny” są sztuczne i nieciekawe, prosto spod igły, plastikowe. Wielka szkoda, bo chociaż będę oglądał, to mimo wszystko bez większej przyjemności. Jest takie powiedzenie, że najłatwiej jest skopiować i ulepszyć. Ale chyba nie zawsze działa.