Dragon Ball Super

Prawdę mówiąc nie spodziewałem się, że kiedykolwiek opiszę tutaj jakiegokolwiek Dragon Balla. Ale stało się, po kilkunastu latach pojawiła się nowa seria i przyznać trzeba, że jest to wydarzenie wielkiego formatu. Sam Dragon Ball to manga wydawana od 1984 roku, a chwilę później zaadaptowana na serial anime. Opowiada o losach kosmicznego wojownika Goku oraz jego rodziny, przyjaciół i wrogów. Do tej pory podział był jasny: Dragon Ball zaczyna sie, gdy główny bohater jest dzieckiem, seria „Z” przedstawia już dorosłego mężczyznę zakładającego rodzinę, a „GT” jego starość, chociaż nie do końca, ponieważ za pomocą magii bohater znów staje się dzieckiem (ale tylko on, jego rodzina nie). Ostatnia seria została wyśmiana przez fanów, którzy nie uznają jej za główną – chociaż wszystkie odcinki (a tych jest ponad 500) tworzą wraz z filmami kinowymi (około 20) zamkniętą całość. Była też nawet próba kinówki z aktorami, ale zakończyła się mega porażką (Dragon Ball: Ewolucja).

Dragon Ball zyskał popularność dzięki telenowelowej formule, pełnej zwrotów akcji, długich dialogów oraz ciekawych walk z coraz silniejszymi przeciwnikami. W pewnym momencie serial ten dosłownie wyludniał place zabaw, gdy wszystkie dzieci biegły na 16:00 zobaczyć kolejny odcinek na kultowym kanale RTL7 (dziś wykupiony i przemianowany na TVN7).

Seria „Super” istnieje od ponad miesiąca i zdaje się kompletnie ignorować „GT” rozpoczynając akcję pół roku po zakończeniu „Z”.

Czy czuć klimat produkcji zakończonej w 1997 roku?

Owszem! Nowy Dragon Ball Super zdaje się kroczyć utartą wcześniej ścieżką dobrego i wciągającego anime. Co prawda zaczyna się dość topornie, wprowadzając stopniowo do fabuły i przypominając wcześniejsze wydarzenia, ale przedstawiony został już wróg, a początkowe (dość luźne jeszcze) walki zdają się mieć tą samą siłę, co te sprzed prawie dwóch dekad. Bo jeśli jeszcze nie wiecie, w tym serialu czuć siłę ciosów, drżymy razem z ekranem, gdy bohater wali twarzą o wielką górę, która pęka w pół. Przez lata inne seriale czy gry nawet nie zbliżyły się do doskonałości tej produkcji.

Animacja może się podobać, ponieważ dostajemy ostre jak brzytwa HD, chociaż miejscami może kojarzyć się z animacjami „we flashu” ponieważ era high definition skutecznie okrada animację ze szczegółowości – widocznie trzeba na to poświęcić za dużo pracy. Ale poza kilkoma scenami naprawdę jest bardzo dobrze i na pewno przymkniecie na to oko i dacie się pochłonąć nowej przygodzie.

Nowy DB to niestety również minusy, największym jest to, że fabuła „Super” póki co dość wiernie idzie tropem ostatniego filmu kinowego „DBZ: Battle of Gods” oraz krótkometrażówki Dragon Ball: Yo! Son Goku and His Friends Return!! – tak więc ja się nudzę, bo doskonale wiem o co chodzi, przynajmniej przez jeszcze kilka odcinków. Boje się jednak, żeby sytuacja nie powtórzyła się, gdyż w kinach na świecie króluje Dragon Ball Z: Resurrection 'F’ i jeśli w serialu ma się pojawić kiedyś jego rozbudowana wersja, to ja stanowczo mówię tej sytuacji nie – nie chcę oglądać kilka razy tego samego.

Dystrybucji angielskojęzycznej serii „Super” póki co nie ma, a o Polskiej pewnie jeszcze długo nie mamy co marzyć. Na szczęście zawsze zostają polskie napisy, które pojawiają się w sieci. Japoński dubbing jest świetny i oprócz postaci Północnego Kaiō (to ten Bóg z mini planetą na której mieszka z małpą i świerszczem) nic mi nie przeszkadzało. Odgłosy walk są jakby żywcem wyjęte z oryginału i na dobrych głośnikach stanowczo budują świetną atmosferę.

Jeśli chcecie cofnąć się do czasów dzieciństwa to w każdą niedzielę pojawia się nowy odcinek, a musicie wiedzieć także, że zwykły Dragonball Z ma swoją reedycję pod nazwą „Kai” w którym wycięte zostały sceny wydłużające serial oraz takie odbierające mu telenowelowy wydźwięk – więc jest idealnym przypomnieniem (jedynie 100 odcinków) przed nową produkcją (o ile w dorosłym życiu nie macie zbyt wiele wolnego czasu). Ja polecam.