Nie narzekam

Urodziłem się w 1988 roku, oznacza to, że mam 26 lat. Gdy dorastałem, na Polonii 1 leciały japońskie bajki z włoskim dubbingiem i polskim lektorem, a gry komputerowe kupowało się u rosyjsko-języcznych dżentelmenów na Stadionie 10-lecia. Wypożyczalnie wideo miały najnowsze filmy, to prawda. Mój stryj prowadził jedną z nich, jednak kasety miały przeważnie domowo drukowane nalepki. Nie jest to dziwne, bo leżały obok żółtych kartridży do Pegazusa, które zresztą można było wypożyczyć na weekend za odpowiednią opłatą. Cóż, w sumie konsola z „Super Mariem”, którą każde z nas miało w domu, też było podróbką japońskiego NESa. Takie czasy. W telewizji naciągano ludzi na rozmowy telefoniczne przez sympatyczną grę w „Hugo”, zaraz po tym Shazza śpiewała o tym, ile kropek mają jej majtki. Chuck Norris też patrzył groźnie co niedzielę, ale nie bałem się go, wiedziałem, że MacGyver mnie obroni. Pamiętam też, ze ludzie chodzili w foliowych dresach, a moja mama miała dziwną fryzurę.

I teraz jestem wspomnianym 26 latkiem w 2014 roku. Jestem już dorosły i patrzę na oba światy.

Nie wydaje mi się, abyśmy byli straconym pokoleniem. Mam pracę, stać mnie, aby wyjechać na wakacje. W swoim życiu byłem już pracownikiem kina, specem od social-media, pracownikiem agencji reklamowej czy nawet rozpakowywałem Tiry. Nigdy nie narzekałem tak na poważnie, że jest męcząco, że mało płacą. Właśnie odwrotnie, po każdym „Tirze”, gdy wracałem kolejnego i kolejnego dnia, cieszyłem się, że silniejsi i więksi niż ja – odpadali – a ja ciągle przychodziłem do pracy i ciągle miałem siłę. Jeśli ktoś nie pracuje, to prawdopodobnie nie chce, oczywiście – praca marzeń to jedno i warto do niej dążyć – ale praca jest i to nieźle płatna, trzeba się tylko umiejętnie po nią schylić. Kiedyś co prawda pracę miał każdy, nawet ten, który nie chciał. Ale dziś mamy wybór, jeśli ktoś chce umrzeć z głodu – to czemu nie.

Podobno jesteśmy straconym pokoleniem, leniwym, głupim. Ja wprawdzie się nie uczę, ale moi bracia są na studiach. To już o 100% więcej studiującej rodziny, niż 30 lat temu, gdy co prawda kilka lat Politechniki zaliczył mój tata, ale na tym światła historia mojego rodu się wtedy kończyła. Natomiast 90% moich znajomych walczy o wiedzę, zaliczając kolejne egzaminy, wstając na kolokwia o 8 rano. Mimo tego, że mamy internet, mimo tego, że mogliby wtedy grać w kolorowe diamenty na Facebooku. Niektórzy walczą, niektórzy rozwijają pasję. Bo chcą, bo dzięki nowemu ustrojowi mogą i jest coraz lepiej. Ostatnio obiegła świat informacja, że drugi kierunek studiów będzie bezpłatny. Naprawdę masa osób bardzo się z tego cieszy i już planuje dalszą „naukową” przyszłość.

Jak wiadomo „w młodości siła” i być może, gdy będziemy starsi, staniemy się naszymi rodzicami, ale nie można oceniać tego już dziś. My nie wiemy z reguły „kto jest kim” w setnej telenoweli na kablówce. My wchodząc do domu nie łapiemy za program telewizyjny, jedyną życiową radość wyciągając z tandetnego filmu, z jego niby premiery, chociaż w kinach był trzy lata temu. My chodzimy ze sobą na spacery, wychodzimy do kawiarni. Ja sam w teatrze jestem kilka razy w miesiącu, w kinie – kilkanaście. Udzielam się na scenie, jestem naczelnym serwisu o grozie, piszę do magazynów, recenzuje, bywam na premierach, robię zdjęcia. Telewizor jeśli już włączam, to głównie do oglądania wiadomości – bo z tego „nieróbstwa” nie mam czasu na gazety. Za to mam na książki, bo statystyczny polak czyta. Dużo czyta. Książka i gra planszowa – to najczęstsze prezenty jakie moi znajomi dostawali w ubiegłym roku. Oczywiście jeszcze filmy lub koncerty na DVD, ale jednak te pierwsze były mocniej zaakcentowane. I legalność – coraz więcej kupujemy, coraz bardziej rozumiemy i szanujemy prawa autorskie. Naszą pierwszą myślą, gdy widzimy zapowiedź nowego filmu nie jest jak u naszych rodziców „ściągnij mi”, a „kiedy znajdę czas na kino w natłoku zajęć”. I znajdujemy, bo dla nas doba trwa dłużej niż 24 godziny,

Adoptujemy zwierzęta, pracujemy, śmiejemy się. Spędzamy dni w bibliotekach i na boiskach ucząc się jak trafić do kosza. Zbieramy na domy dziecka czy nagrywamy amatorskie teledyski, tańczymy w sobotnie wieczory, urządzamy ogniska na plaży.

Przemiana społeczna w latach 90′ odebrała trochę naszym rodzicom, sprawiła, że swoje niepowodzenia i oczekiwania przerzucili na nas, ale nam dała bardzo dużo. Dała nowe szanse, które z całą pewnością wykorzystujemy. Mówię to z pełną świadomością jako osoba – która żyje. Po prostu żyje. Nie wiem czy dobrze, czy źle – ale na pewno inaczej niż przedstawiają to media. A że trochę nieporadnie? Mnie nikt tego życia nie nauczył. Wszystko zdobywam sam. I daje mi to masę radości.

Tekst powstał jako poparcie spontanicznej akcji #nienarzekam, którą zapoczątkował na swoim blogu w NaTemat Wojtek Kardyś, poruszony artykułem w Newsweeku. Do przeczytania tutaj: http://wojtekkardys.natemat.pl/105869,mam-26-lat-i-nie-narzekam